Norwegia autostopem

Geozeta nr 4

artykuł czytany 7493 razy

W czasie długiej historii geologicznej góry Norwegii były intensywnie niszczone przez rzeźbotwórcze czynniki zewnętrzne, co doprowadziło do ich całkowitego zrównania - wypłaszczenia. Od ostatniej orogenezy (alpejskiej) po dziś dzień, są intensywnie wypiętrzane, dzięki czemu stały się na nowo górami.

W rzeźbie Gór Skandynawskich do dziś widoczne są te stare powierzchnie zrównań nazywane fieldami. To właśnie one tworzą poszczególne masywy górskie rozdzielone przez potężne doliny polodowcowe.

Jednym z takich masywów jest właśnie Jotunheimen, innym Jostedal, zaś największym - położony w południowo-zachodniej Norwegii, między Oslo a Bergen - Hardanger field.

W Jotunheimen zachowało się stosunkowo najmniej starych powierzchni zrównań. Rzeźba tych gór została bardzo silnie przemodelowana przez lodowce. W krajobrazie dominują szerokie, potężne, przepiękne doliny i skaliste szczyty, które są jednak w większości mniej przepaściste niż tatrzańskie. Mniej jest tu szpiczastych, ostrych szczytów i grani. Licznie występują górskie jeziora i lodowce. Te ostatnie zajmują szczytowe partie gór - zwykle fragmenty fieldów. Nie tworzą na wzór alpejskich, długich, lodowych języków.

Park Narodowy Jotunheimen obejmuje najwyższą, położoną powyżej górnej granicy lasu, część gór. Został utworzony w 1980 r., ma powierzchnię 1145 km2. Jest więc ponad pięć razy większy od Tatrzańskiego Parku Narodowego. Najwyższy szczyt - Galdhopiggen (2469 m n.p.m.) - jest najwyższą górą Skandynawii.

Pod względem klimatycznym masyw stanowi barierę między wilgotnym i ciepłym wybrzeżem, a kontynentalnym wnętrzem półwyspu. Daje się to zauważyć podczas wędrówki po zachodniej części Jotunheimen. Opady są tu o wiele bardziej obfite więc jeszcze w lipcu utrzymuje się zimowy śnieg.

Roślinność Jotunheimen musiała przystosować się do surowych warunków. Górną granicę lasu, na wysokości 1000-1100 m n.p.m. stanowią połacie niskich brzóz. Piętro subalpejskie stanowią zbiorowiska płożących się, niskich krzewinek z wierzbą lapońską. Łąki alpejskie to w Jotunheimen raczej kępki i poduszki drobniutkich, pięknych kwiatków takich jak naskałka pełzająca czy dębik ośmiopłatkowy, chowających się przed wiatrem między kamieniami, oraz królestwo mchów i porostów, z których bodaj najsłynniejszy jest chrobotek reniferowy. Tutaj właśnie spotkać można pasące się stada dzikich reniferów.

Strona:  « poprzednia  1  [2]  3  4  5  6  następna »