Sacrum i profanum - Fatima Shopping Center

Geozeta nr 4

artykuł czytany 14482 razy

"Wszedł Jezus do świątyni, i wyrzucił wszystkich, którzy sprzedawali w świątyni, a stoły wekslarzy i stragany handlarzy gołębiami powywracał. I rzekł im. Napisano: Mój dom został nazwany domem modlitwy, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców I przystąpili do niego ślepi i chromi w świątyni, a On ich uzdrowił" -- Mat 21, 12-14

Jaka będzie ta osławiona Fátima? Co tam zobaczymy? Czy uda nam się oddać klimatowi i atmosferze tego miejsca? Mówi się, że Fátima to tłum turystów, fotografów, a miejscowi są jednymi z bogatszych ludzi w kraju.

Plac, na końcu którego znajduje się sanktuarium jest pełen przeróżnych ludzi, - mieszkańców Fátimy, turystów i pielgrzymów. Podczas naszego pierwszego spaceru po miasteczku doznajemy szoku. Wielkie centrum handlowe w postaci sklepików, straganów i stoisk rozciąga się po horyzont. Można tam kupić wszystko począwszy od Matek Boskich różnych rozmiarów, a skończywszy na małych plastikowych aparatach fotograficznych. Matki Boskie Fátimskie zależnie od wielkości są w różnych cenach. Najmniejsza jaką widzieliśmy miała 10 cm, a największa 2 m. Na straganach wiszą pęki różnokolorowych różańców, zwoje łańcuszków i medalionów na rzemykach. Oferowane są też gigantyczne świece intencyjne, które pielgrzymi kupują i zapalają podczas procesji lub pod ścianą modlitw. Witryny sklepowe zastawione są opisanymi figurkami i najróżniejszymi obrazami świętych. Wszystko ocieka złotem, przytłacza przepychem, sprawia wrażenie nachalnego i pretensjonalnego. Przechodząc obok sklepików, z jednego obrazka mruga do Ciebie Pan Jezus w koronie cierniowej, a z drugiego Matka Boska Fátimska. Od razu robi się przyjemniej na duszy.

Lubiący pisać, mogą zaopatrzyć się w długopisy, które ustawione do pisania mają na sobie wizerunek Matki Fátimskiej, natomiast po odłożeniu go na biurko, wizerunek znika. Dzieci też mają w czym wybierać - gry elektroniczne, pistolety, "prztykawki" (rewelacyjnie sprawdzają się podczas mszy), piłeczki, lalki, aparaty fotograficzne z różowego lub żółtego plastiku, skakanki i wiele innych, interesujących kiczowatych zabawek.

Odnoszę wrażenie, że wszystko co tu jest do kupienia dawno już straciło swoją wartość religijną, a kupujący traktują je jako zwykłe, kolorowe pamiątki. Wokół tego "centrum targowego" znajduje się, chyba najdroższe w Portugalii centrum gastronomiczne - restauracje i kawiarnie. Wszystko to, jak na rangę tego miejsca nie wygląda najlepiej. Nie wywiera też najciekawszego wrażenia, przynajmniej na mnie. Po trzech dniach spędzonych w Fátimie, czuję niedosyt i niespełnione oczekiwania.

Każdy człowiek nie jest tylko samym sobą. Jest także niepowtarzalnym, całkiem szczególnym i w każdym wypadku ważnym i godnym uwagi punktem, w którym krzyżują się zjawiska świata... Dlatego historia życia każdego człowieka jest ważna, wieczna i boska. Dlatego też każdy z nas tak długo jak żyje, wypełnia wolę przyrody, każdy jest cudowny i godny uwagi. W każdym człowieku duch przyjmuje postać, w każdym cierpi stworzenie, w każdym krzyżowany jest Zbawiciel -- H. Hesse

Nad asfaltową płytą placu unosi się rozgrzane powietrze, wprawiając wszystko w drżenie. Wieża sanktuarium wydaje się być złudzeniem. Powoli ogarnia nas fala ciepła - wydaje się to nie do zniesienia. Chronimy się przed słońcem w cieniu drzew. Tu chwilę odpoczywamy. Oswajając się z temperaturą dostrzegamy drgający wokół nas świat. Jak gdyby znikąd pojawiło się poczucie przestrzeni.

Znajdowaliśmy się na skraju wielkiej asfaltowej równiny. Gdzieś na jej krańcach majaczyła wieża. Objuczeni w nasz doby-tek ruszyliśmy w jej kierunku. Wyszliśmy z cienia i natychmiast ogarnęło nas słońce. Upał i ten słony smak potu. Wokół nas pielgrzymi zagubieni pośrodku tego olbrzymiego placu. Niektórzy z nich w czarnych ubraniach pokonują na kolanach blisko 500 m. Chodnik z granitowych płyt jest przygotowany specjalnie dla pokutników. Część z nich ma kogoś bliskiego obok siebie jako towarzysza i świadka odkupienia, przynoszącego ulgę w chwilach zwątpienia i odrobinę cienia w zmęczeniu. Tylko nieliczni owijają kolana szmatami, próbując chronić je przed poranieniem.

Strona:  [1]  2  3  następna »