artykuł czytany 1400 razy

Początki Sofiero (Zofiówka) sięgają 1864. roku kiedy to książę Oskar, przyszły król Szwecji i Norwegii, z żoną Zofią nabyli posiadłość nadmorską Skabelycke. Na terenach byłej farmy rodzina królewska w latach 1865 – 1876 wybudowała pałac (zwany też zamkiem). Wnuk Oskara II, późniejszy król Gustaw VI Adolf i jego żona Małgorzata w 1905. roku otrzymali posiadłość w prezencie ślubnym. Książęca para od razu zajęła się renowacją zamku i uatrakcyjnieniem ogrodu. Postawiono na rododendrony i to ich rozrastająca się kolekcja przyniosła posiadłości dodatkowy splendor. W latach 1950 – 1973 pałac stanowił oficjalną letnią rezydencję szwedzkiej rodziny królewskiej. Obecnie mieści się tu mała galeria sztuki nowoczesnej, sala koncertowa, restauracja i kawiarnia. Malowniczo położone błonia udostępnia się kilka razy w roku przy okazji świąt państwowych i wielkich imprez rozrywkowych. Występowali tu między innymi Bob Dylan i Bryan Adams.

Prawie wszystko, co w Helsingborgu najciekawsze, mamy w zasięgu wzroku a do wielu atrakcyjnych punktów dojdziemy w ciągu kilku minut lub dostaniemy się sprawną komunikacją. Rynek z pięknym ratuszem w stylu duńskiego neogotyku (mieści się w nim biuro informacji turystycznej) sąsiaduje z przystanią promową, przystankiem autobusowym i postojem taksówek. Tu zaczynają się piesze i autokarowe trasy zwiedzania oraz ścieżki rowerowe. Stąd kilka kroków mamy do gotyckiego kościoła p.w. św. Marii (XIV wiek) z zabytkowym wnętrzem i słynnymi zbiorami srebra w podziemnej krypcie. W bliskim sąsiedztwie jest majestatyczna baszta Kärnan, Centrum Kultury Dunkersa (lokalne muzeum, galerie, sala koncertowa, teatr, gastronomia), kilka parków i nadmorska widokowa promenada Landborgen. Do Muzeum Morskiego dojedziemy autobusem linii 1, do Sofiero linią 219 a do największego centrum handlowego w Szwecji (Väla Centrum) linią 2. Nie tracące kameralnej atmosfery miasto (liczy 125 000. mieszkańców) ma ponad 500 sklepów, 160 lokali gastronomicznych, plażę z egzotycznymi palmami, tropikarium i unikalny zakątek Fredriksdal (Skania w miniaturze, ogród różany, wielka ekspozycja grafiki i teatr pod gołym niebem).

Tunnbröd (cienki chleb) jest szwedzkim gatunkiem tradycyjnego wiejskiego pieczywa znanego w tym kraju pod wieloma postaciami. Należy do tej samej rodziny prostych wypieków co yufka, lawasz, tortilla, tabouna, lepioszki albo podpłomyk. Powstaje przy użyciu jedynie mąki, wody i soli. Rodzaj mąki – żytnia, pszenna, jęczmienna lub ich mieszanka decydują o smaku pieczywa. Gotowy wyrób może być elastyczny - zawija się w niego farsz - lub twardy, który można posmarować albo ułożyć na nim np. kawałek zgliwiałego śledzia (surströmming). Podczas postu przed Bożym Narodzeniem pokruszony tunnbröd wrzucano niegdyś do rosołu powstałego przy gotowaniu świątecznej szynki (dopp i grytan – maczane w kociołku). Dzieje tego wypieku w Skandynawii liczą ponad tysiąc lat i wiążą się podobno z podbojami Wikingów. Trwające wiele miesięcy morskie wyprawy nie mogły się odbywać bez odpowiednio preparowanej żywności. W późniejszych czasach te podpłomyki powstawały też podczas wypieku chleba w piekarniach. Kawałki rozwałkowanego ciasta rzucano do pieca by zbadać jego temperaturę.

Strona:  « poprzednia  1  2  [3]